Esta, é una
aldea da parroquia de Régoa, no
municipio de cedeira, na serra da Capelada, cerca dos acantilados sobre o mar.
Neste lugar
encontramos un famoso lugar de peregrinación, que é o santuario do mesmo nome,
famoso en parte polo seu dito: “ vai de morto quen non foi de vivo”.
De camiño ó
santuario, os romeros tiñan a costume de tirar pedras nos túmulos ou
“milladoiros”, que se encontraban a
ambos os dous lados.
A lenda di,
que as pedras “ hablarán no xuízo final “, para dicir que almas cumpriron coa
promesa de ir a San Andrés de Teixido.
Os
milladoiros son montones de pedras que os romeros van deixando en determinados
lugares como próximos a un santuario, cruces de camiños..etc.
Nas
proximidades a San Andrés, encontramos media docena de milladoiros, formados
por miles de pedras que os peregrinos foran tirando e depositando ó longo de
séculos.
É posible que
os milladoiros que encontramos en San Andrés, sexan os únicos en todo a mundo
con as mesmas características.
Esta costume,
aínda se mantén na actualidade, grazás ós romeros que seguén a tradición, e realizan o camiño ó
santuario, como se demostra no extraordinario milladoiro que hay no lugar “ O
campo do Choíño”, na chamada “ Costa Pequena”.
Esta vella
costume, crese que puido comezar a partir da Idade de Hierro, coa cultura
castreña, aínda que o primeiro rexistro de peregrinación, data de 1931, co
testamento dunha señora de Viveiro.
